برنامه یک جهان یک جام تما تلاش 4 ساله تلویزیون!!!

شبکه سوم سیما و جام جهانی

4سال بعد از روزهای پرتلاطم جام‌جهانی 2006 در آلمان گروه ورزشی شبکه سوم سیما با برنامه یک جهان یک جام، در ساعات طولانی از روز بینندگان را پای تلویزیون می‌نشاند. برنامه‌ای برای پوشش جذاب‌ترین رقابت ورزشی جهان که البته به نسبت 4 سال پیش کمترین پیشرفت را نشان می‌دهد. یک جهان یک جام امسال در طراحی و اجرای یک برنامه آنقدر معمولی است که تصور می‌کنیم اسیر بحران‌های اقتصادی جهان بوده است، از یک سو دکور بسیار ضعیف و بدرنگ و از طرف دیگر میهمان‌های تکراری بدون حرف تازه و مجری باتجربه‌ای که به مرور روح یک کارشناس تمام وقت را درون خود می‌بیند؛ او رضا جاودانی است. مجری بلاشک همه مسابقات فوتبال خارجی که البته به فوتبال علاقه‌مند است اما نه آنقدر دیوانه و شیفته که بشود نقشی بیش از یک مجری برایش متصور بود. با این حال وقتی پای اعداد و آمارها به میان می‌آید این جاودانی است که بلافاصله و بدون توجه به عمق اعداد ظاهربینانه دست به تحلیل می‌زند و البته کارشناسان را – که درک فنی‌شان را قبلا دیده‌ایم– با خود هم داستان می‌کند. او را و البته دوستانش را از 4 سال پیش خوب به‌خاطر داریم، آنها که سهم عمده‌ای در جهت‌دهی به احساسات میلیون‌ها طرفدار نه چندان منطقی تیم ملی فوتبال ایران داشتند.

4 سال بعد از روزهای پرتلاطم جام‌جهانی 2006 در آلمان گروه ورزشی شبکه سوم سیما با برنامه یک جهان یک جام، در ساعات طولانی از روز بینندگان را پای تلویزیون می‌نشاند. برنامه‌ای برای پوشش جذاب‌ترین رقابت ورزشی جهان که البته به نسبت 4 سال پیش کمترین پیشرفت را نشان می‌دهد. یک جهان یک جام امسال در طراحی و اجرای یک برنامه آنقدر معمولی است که تصور می‌کنیم اسیر بحران‌های اقتصادی جهان بوده است، از یک سو دکور بسیار ضعیف و بدرنگ و از طرف دیگر میهمان‌های تکراری بدون حرف تازه و مجری باتجربه‌ای که به مرور روح یک کارشناس تمام وقت را درون خود می‌بیند؛ او رضا جاودانی است. مجری بلاشک همه مسابقات فوتبال خارجی که البته به فوتبال علاقه‌مند است اما نه آنقدر دیوانه و شیفته که بشود نقشی بیش از یک مجری برایش متصور بود. با این حال وقتی پای اعداد و آمارها به میان می‌آید این جاودانی است که بلافاصله و بدون توجه به عمق اعداد ظاهربینانه دست به تحلیل می‌زند و البته کارشناسان را – که درک فنی‌شان را قبلا دیده‌ایم– با خود هم داستان می‌کند. او را و البته دوستانش را از 4 سال پیش خوب به‌خاطر داریم، آنها که سهم عمده‌ای در جهت‌دهی به احساسات میلیون‌ها طرفدار نه چندان منطقی تیم ملی فوتبال ایران داشتند.

وقتی ایران 2 بازی اول را به مکزیک و پرتغال باخت تحلیل‌های فرمایشی و غیرواقع‌بینانه ایشان آوار شکست را بر سر سرمربی خارجی خراب کرد و نتیجه بی‌ثباتی کامل در فوتبالی بود که هنوز موفق نشده غبار آن جام‌جهانی را از تن بتکاند. جاودانی و حتی عادل فردوسی‌پور که از او نیز جمله خداحافظ برانکو را در پایان بازی پرتغال به یاد داریم، به طور قطع پس از سال‌ها کارشناسی و گزارش انحصاری و بدون رقیب در تلویزیون نیازی به تغییر حس نمی‌کنند و جمعه شب که امیر حاج‌رضایی به اتفاق جاودانی در تحلیل تساوی فرانسه مقابل اروگوئه سطحی‌ترین جملات ممکن را به زبان می‌آورد به نظر رسید که حالا باید ریشه‌های بخشی از دلایل عقب‌ماندگی فکری فوتبال ایران را در میان همین قشر جست‌وجو کرد. برنامه یک‌جهان یک‌ جام با کفپوش مشکی، انگار که زمین را آسفالت کرده باشند،‌ میزهای طوسی‌رنگ بدشکل و کارشناسان نه چندان فوق‌العاده‌اش،‌ در شرایطی هدایت فکری فوتبال را در ایام جام‌جهانی در دست خواهد داشت که هر چه می‌گذرد بیشتر به این نتیجه می‌رسیم که همه چیزمان باید به همه چیزمان بیاید... کره‌جنوبی با 2 گل یونان را برد و خبر هیجان‌انگیز ما تمدید قرارداد ابوذر رحیمی با راه‌آهن بود!

نوشتاری از :بردیا یادگاری

**مشترک خوراک زیتون ایرانی 2 (مهندسی صنایع غذایی) شوید**